De veiling stopt daar met de allereerste bieder die de kavel neemt. Er bestaat niet zoiets als een tegenbod. De Nederlandse bloemenhandel heeft dit systeem in 1899 overgenomen en digitale versies zijn nog steeds in gebruik.
Het proces stamt rechtstreeks af van de methoden die worden gebruikt om bloembollen te prijzen in de nasleep van tulipmania, hoewel het nu wordt gebruikt voor veel andere producten naast tulpen, van groenten en snijbloemen tot dure auto’s. In de meeste gevallen werkt het systeem in het voordeel van verkopers. Kopers wegen de keuze tussen het bieden van hun maximale prijs en het riskeren van verlies door te wachten in de hoop wat geld te besparen.
Vroeger verzamelden kopers zich op bankjes in stadionstijl in een grote hal en boden met handsignalen en volgden prijzen op een grote klok met een vegende hand die de afnemende biedingen weerspiegelde.
Geleidelijk zijn Nederlandse veilingen verschoven naar een uitgebreid elektronisch systeem met een virtuele klok die de meeste kopers op computerschermen bekijken. Terwijl sommige deelnemers nog steeds goederen persoonlijk inspecteren en bieden vanuit terminals in de veilingzaal, zijn velen in de bloemenhandel nu tevreden met het kopen en verkopen van externe terminals verspreid over de hele wereld. Ze mogen nooit een tulpenbol of bloem in hun handen houden.
